Het verhaal van Anne
Ik stap in mijn auto op weg naar mijn eerste afspraak van vandaag. Bij binnenkomst zie ik Lotte aan tafel zitten bij haar pleegouders waar haar moeder op bezoek is. Wat leuk om dit te zien: Lotte leeft helemaal op. Zij geniet van de aandacht. Als ik weer in de auto stap open ik mijn agenda om te kijken wat ik de rest van de dag en van de week heb ingepland. Een volle werkweek met veel afwisseling.
Weer thuis start ik met mijn administratieve werkzaamheden. Dan gaat mijn telefoon: er is een probleem binnen een van mijn gezinnen en dat vraagt mijn directe aandacht. Samen met een jeugdbeschermer ga ik direct naar het huis van de ouders van Robert. Zij reageerden behoorlijk agressief toen Robert weer werd opgehaald om naar zijn pleeggezin te gaan. Er wordt afgesproken dat ik de komende tijd de bezoeken begeleidt en ondersteuning biedt aan de ouders van Robert.
In de middag heb ik nog een pittige casuïstiekbespreking: over één van mijn pleeggezinnen. Kunnen zij nog wel de juiste zorg bieden aan de pleegkinderen? Er speelt namelijk vanalles. Dit soort situaties maakt mijn werk uitdagend, gevarieerd en soms heftig. Ik bel nog even met een van mijn collega’s om deze situatie te bespreken. Zij heeft dit vaker meegemaakt. Ze biedt me een luisterend oor en geeft me advies.
Op het meetingpoint ga verder met het bureauwerk dat voor vandaag op mijn to-do lijst stond. Aan het einde van de dag check ik mijn agenda opnieuw en plan ik nog een paar afspraken. Ik heb veel vrijheid voor het invullen mijn eigen werkweek, maar dat vraagt ook een grote mate van zelfstandigheid en discipline. Ik ben blij met mijn collega’s waarmee ik ondanks dat we veel vanuit huis werken veel contact heb en waarbij ik altijd terecht kan.
Aan het einde van de week kijk ik doorgaans met een tevreden gevoel terug op de stappen die ik hebt gezet.