Het verhaal van Anouk
Toen ik het nieuws kwam brengen dat ik de ondertoezichtstelling ging afsluiten, reageerde de moeder niet blij zoals ik had verwacht. Ze vond het jammer dat ik af ging sluiten. Moeder gaf aan dat ze nerveus was om het zelf te moeten gaan doen en dat zij de hulp en betrokkenheid van mij als jeugdbeschermer juist erg fijn vond!
Nadat ik de ondertoezichtstelling had beëindigd en deze jeugdige mocht gaan wonen waar hij graag wilde wonen, kreeg ik van hem een kaartje: “Dankjewel voor het regelen en luisteren naar mij”. Volgens hem was ik – na vele gezichten gezien te hebben – de beste jeugdbeschermer die hij ooit had gehad.
Na een heftige periode waarin alle drie de kinderen van moeder uit huis geplaatst waren en de samenwerking moeizaam verliep, raakte de moeder opnieuw zwanger. Samen met haar en haar pasgeboren baby liepen mijn collega en ik 1,5 jaar later het ziekenhuis uit. Dit keer brachten we de baby thuis samen met een moeder die de maanden daarvoor veel stappen had gezet, mét een goede samenwerking en een lach.
Het verhaal van Simone
Toen ik de voogdijplaatsing van Manuel begeleidde was hij nog maar 3 maanden oud. Zijn moeder was nog maar 21 en verbleef in een daklozenopvang. Vader maakte deel uit van een crimineel netwerk. Na veel overleggen, pogingen tot veiligheidsafspraken was de situatie onhoudbaar en kwam Manuel terecht in het pleeggezin waar hij nog steeds verblijft. Het doet me goed te zien hoe Manuel zich ontwikkelt. Voor zijn moeder blijft het moeilijk. Zij is nog steeds niet blij met de situatie, maar is desondanks nu oprecht dankbaar dat haar zoon de stabiliteit en veiligheid krijgt, die hij nodig heeft. Die dankbaarheid is waar ik het voor doe.
Het verhaal van Arwin
Ik kwam in contact met Charlene toen ze 16 jaar was. Ze kwam uit een gezin van 5 kinderen, ze waren arm en haar moeder stond er alleen voor, met ook nog psychiatrische problematiek. Vanwege serieuze dreiging uit het loverboycircuit zag ik geen andere uitweg dan Charlene gesloten te plaatsen. Voor haar eigen veiligheid. Geen makkelijke beslissing, dat is het overigens nooit in de jeugdzorg. Charlene was boos en opstandig, waardoor ons contact aanvankelijk moeizaam verliep. Ondanks de weerstand ben ik haar blijven bezoeken en heb ik geprobeerd haar het gevoel te geven dat ze er niet alleen voor stond. Volhouden dus…, eerst korte bezoekjes, steeds wat langer, totdat Charlene me voorzichtig vertelde over haar droom: stewardess worden. Het voelde als keerpunt in ons contact en een lichtpuntje aan de horizon in haar situatie. Ik merkte dat mijn aanmoediging en ondersteuning haar de kracht gaf om stappen te zetten. Jaren later belde ze mij trots op om te vertellen dat ze was aangenomen bij een van de grootste luchtvaartmaatschappijen van Nederland.’
Het verhaal van Magda
Mijn verhaal gaat over een 14-jarige voogdijpupil: Elise. Vanwege het overlijden van haar moeder en contactbreuk met haar vader woont ze al jaren in een gezinshuis, waar ik haar regelmatig bezoek. Tijdens haar jeugd kreeg Elise ingeprent dat vader en zijn familie niet zouden deugen, wat maakt dat Elise niets wil weten van pogingen tot contactherstel. Ze is overtuigd en stellig: dit is haar waarheid. Tóch blijkt, na vele gesprekken samen, dat ze wél een warme herinnering heeft aan haar grootouders. Het liet me niet los, dus besloot ik toch door te pakken en contact te zoeken. Het pakte verassend uit: haar grootouders bleken warme mensen met goede intenties. Het bezoek dat volgde verliep goed, blije grootouders en een enorme opsteker voor Elise: “Ik heb toch een familie en ben nu ook benieuwd naar mijn vader.”