Arwin vertelt over een situatie die hem altijd is bijgebleven: ‘Ik kwam in contact met Charlene toen ze 16 jaar was. Ze kwam uit een gezin van 5 kinderen, arm, moeder stond er alleen voor, met ook nog psychiatrische problematiek. Vanwege serieuze dreiging uit het loverboycircuit zag ik geen andere uitweg dan Charlene gesloten te plaatsen. Voor haar eigen veiligheid. Geen makkelijke beslissing, dat is het overigens nooit in de jeugdzorg. Charlene was boos en opstandig, waardoor ons contact aanvankelijk moeizaam verliep. Ondanks de weerstand ben ik haar blijven bezoeken en heb ik geprobeerd haar het gevoel te geven dat ze er niet alleen voor stond. Volhouden dus…, eerst korte bezoekjes, steeds wat langer, totdat Charlene me voorzichtig vertelde over haar droom: stewardess worden. Het voelde als keerpunt in ons contact en een lichtpuntje aan de horizon in haar situatie. Ik merkte dat mijn aanmoediging en ondersteuning haar de kracht gaf om stappen te zetten. Jaren later belde ze mij trots op om te vertellen dat ze was aangenomen bij een van de grootste luchtvaartmaatschappijen van Nederland.’